ერთი მეორეზე უფრო სწრაფად ჩნდება ბლოგოსფეროში პოსტები ავატართან დაკავშირებით. არც ფეისბუქი ჩამორჩება. თხა თხაზე ნაკლები მგელმა შეჭამაო და აგერ მეც ვწერ.
დავიწყებ ყველაზე მთავარით! მე ავატარი ჯერ ვერ მინახავს! დღეს საათნახევრიან უსაქციელო რიგში ვიდექი, რომ 5 თებერვლის, პარასკევის ბილეთები ამეღო.
ეგეთ რიგში მხოლოდ ორ ადგილას ვმდგავარ, იურულ პერიოდში ტალონებზე გაცემული პურის რიგში (ისე, ის რიგი შედარებით კიდევ ცივილური იყო) და ბარამის რიგში.
ჩემს წინ
გაჭედილი ცოლ-ქმარი, რომელიც შემებრ საათზე მეტ ხანს იდგნენ რიგში, თუმცა, როცა ყიდვამ მოუწიათ აღმოჩნდა, რომ ეგრეც ვერ მოეფიქრებინათ, რომელ დღეს და რომელ საათზე სურდათ ბილეთები.
ჩემს უკან
ქალი: ამ კაცმა ოჯახის შექმნაზეც ამდენი ხანი იფიქრა ნეტა? (ბრბომ ეგრევე აღფრთოვანებით აიტაცა გონებამახვილი ქალის ფრაზა)
საინტერესო თინეიჯერული “შაიკა”:
– ბიჭო, დღეს მგონი არ არის პრასვეტი და დავაი სკოლას დავადოთ ხვალ, შეჩემა.
– არა ტოოოო! ხო არ გაგიჟდი, ვერიკო უნდა ვნახო!
– ეეე ვერიკოოო, ვერიკოოო…. ბიჭო, ვაფშე გესალმება??
– კი ტო, იმ დღეს გამიცინა. აუ იმ დღეს იმ ტიპს (სავარაუდოდ ვერიკოს ამბავია) იმენა ქურდული ბაზარი შევუსრულე, ჩემი დედა..
– ნუ გაატრაკე…
– ხო…
и тому подобное…
ამ დროს ჩემი ნანატრი რიგიც მოვიდა, სასწრაფოდ ავიღე ბილეთები და წამოვედი… თან ვფიქრობდი, როდის ვეღირსებით ნამდვილი ევროპული რიგის კულტურას, აი, იმ ლამაზი ევროპული რიგის კულტურას ლამაზად ჩაწიკწიკებული ერთზოლიანი მწკრივი რომ არის და ყველამ იცის, ვინ ვის წინ დგას და “გაიწიე გამატარე შენი კუბო დავდგი” არ ხდება.
ეს კი, ძველი, ყველასათვის ნაცნობი ფლეშ ვიდეო განწყობისათვის… იტალიის მაგივრად, რა თქმა უნდა, ვგულისხმობთ – საქართველოს.
°•♥ ჩემი მწვანე ოთახი ♥•° 