The very last post on this blog! Good Bye!

ეს ჩემი ბოლო პოსტია ამ ბლოგზე. ცოტა ხანში ყველაფერს ვშლი და ვაუქმებ.

დღეს ძალიან ცუდი დღე მაქვს. მორალურად გავნადგურდი. ცოტა ჩემი ბრალია. მგონი, დიდი ხნის წინ უნდა გამოვსულიყავი გულუბრყვილობის ეპოქიდან ამხელა ფილარმონია ქალი.

რა ხდება?

ალბათ, ჩემს მცირერიცხოვან მკითხველს ემახსოვრება ჩემი პოსტი BUSTED! რამოდენიმე დაინტერესდა კიდეც, როგორ განვითარდა მოვლენებიო.

დეტალებს აღარ ჩავუღრმავდები, უბრალოდ, არსებობენ ან ა)ბოროტი ადამიანები, ან ბ) ადამიანები, რომელთაც IQ კოეფიციენტი სამწუხაროდ არ ჰყოფნით, რომ განსაზღვრონ, სად, როდის და რა იტლიკინონ.

ჩემი შეცდომა იყო, რომ გულუბრყვილოდ ვწერე საკუთარ სამყაროსა და საკუთარ გრძნობებზე, საკუთარ ისტორიებზე… მავანნი კი, ჩემს საწინააღმდეგოდ იყენებდნენ ჩემს ნაწერებს. ასეთ რამეს ძალიან არ ველოდი. არც იმას ველოდი, რომ ასე უზომოდ განვიცდიდი ამ ფაქტს, ასე მეწყინებოდა, კიდევ მერამდენედ ადამიანის სიმდაბლის დანახვა.

ძალიან დიდ ბოდიშს გიხდით იმ რამოდენიმეს, ვინც, ალბათ, ინტერესით კითხულობდით ხოლმე ჩემს ბლოგს. მე მას ვეღარ გავაგრძელებ.

სხვა დროს და სხვა სივრცეში მე აუცილებლად მექნება ბლოგი, მხოლოდ, მარტო მე მეცოდინება, რომ მისი ავტორი ვარ. სხვაგვარად, ძალიან გულაცრუებული ვარ ადამიანებზე.

მშვიდობით.

პროექტი “ნიჭიერი”?

ალბათ, ჩემი პოსტი არც პირველი და არც უკანასკნელი იქნება ამ პროექტის ამ კონკრეტული გამოშვების შესახებ, თუმცა, ხელს არ ჩავიქნევ და მაინც დავაფიქსირებ ჩემს დამოკიდებულებას.

პროექტი ნიჭიერი ძალიან ძალიან მომწონს. სიამოვნებით ვადევნებ თვალყურს და განსაკუთრებით მახალისებს მემანიშვილის გაოგნებული, ყბადავარდნილი სიფათები, როცა ვერ იგებს, რა უნდა, ან რას ითხოვს გამომსვლელი (როგორც დღევანდელი ლეჩხუმელების ამოუცნობი ონტოლოგიის სიმღერის მსვლელობისას ქონდა). არ შემიძლია ჩემი განსაკუთრებული სიყვარული და სითბო არ გამოვხატო მშვენიერი წამყვანებისადმი, მათზე უკეთესს ვერავის შეარჩევდნენ!

ეს სატელევიზიო შოუ ჩემს მოწონებას ტექნიკური გამართულობითაც იმსახურებს. ასევე, ძალიან კარგად არის დაგეგმილი მარკეტინგიც, მედია მხარდაჭერაც და ასე შემდეგ, თუმცა, ჩემის მოკრძალებული აზრით, რა თქმა უნდა, აკლია წინასწარ დასახული მიზანი.

რას ვგულისხმობ ამაში: რასაც ვუყურე, ტენდენცია არის, რომ ვინც ოდნავ კარგად იმღერებს გადადის შემდეგ ტურში, ან ვინც კარგად იცეკვებს… არა, ცეკვა სიმღერას და ტაშფანდურას რა ჯობია, მაგრამ, სპორტულ ცეკვებს თუ ვინმე კარგად ცეკვავს, ამაში მე განსაკუთრებულ ნიჭს მხოლოდ მაშინ დავინახავ, როცა რაიმე სერიოზულ შეჯიბრებას მოიგებს თავის სფეროში და არა პრაფანებს მოაწონებს თავს ტრაკის ქნევით, მაშინ, როცა ნაკლები აღფრთოვანებით ხვდებიან მართლა ნიჭიერ ბიძერს, რომელსაც ფეხებით კბილების გამოხეხვა შეუძლია (აი აქ მართლა შემშურდა, რამდენჯერ მინატრია, თან ლაკის წასმა შემეძლოს ხელებზე და თან პოსტვათქო.. აქ ნამდვილად წამეხმარებოდა მსგავსი ნიჭიერი ფეხები).

მოკლედ, ძალიან რომ არ გამიგრძელდეს სათქმელი, კიდევ უფრო კარგი იქნება და მეტ პატივს ვცემ ამ პროექტს, თუ ორიენტირს განსაკუთრებულ ნიჭზე აიღებენ და არა ქართული რეალობისათვის ისეთ ბანალურ ნიჭზე, როგორიც არის ქალაქური სიმღერები, თორემ, ბოლო ტური დიდი შანსია ვერ განვასხვავოთ ჯეოსტარისგან..

წავედი ეხლა მე..

ძალიან ნუ დამძრახავთ ამ პოსტისათვის.

პ.ს. ამირან მამულაშვილი რა კაციაააა 🙂 ცაკალელი.

პ.პ.ს. შემოვდივარ ინიციატივით, დღესვე, უპირობო გამარჯვებულად გამოცხადდეს ამ პროექტში ვანიკოოოოოოოოოოო

მარცხენა ფეხი

8:00 საათი

დილით ჩემმა გამაღვიძა.

– კარები დაკეტე, მივდივარ.. როგორ არ მინდა შენი დატოვება, რაღაც ცუდი სიზმარი ვნახე, მიწისძვრა იყო და ძაღლები ყმუოდნენ.

ძლივს ავეწეპე ლოგინიდან და ძილბურანში გავაცილე მივლინებაში 2 დღით. თბილ ლოგინში რომ შევძვერი უკან, ბუნდოვნად მახსოვს, მიწისძვრის იდეა და მარტო სახლში ყოფნა არ მხიბლავდა, მაგრამ თბილი საბნის სიტკბომ თავისი ქნა და უდარდელად განვაგრძე ძილი.

13:30 საათი

GTC-ის სავაჭრო ცენტრიდან ჩამოვდიოდი კიბეზე. მაღლებზე მეცვა. კიბეები თოვლჭყაპიანყინულიანი იყო. ხელებში ბეეეევრი რამე მეჭირა. ამიცდა ფეხი, თან ძალიან ცუდად ამიცდა. ჰაერში საოცარი მატრიცა ჩავატარე და რაღაც სასწაულებრივად ისევ ჩემს ბედნიერ ორ ფეხზე დავხტი. აი მაგ დროს ვიწამე მფარველი ანგელოზის არსებობა.

17:30 საათი

სახლში ვიყავი. სამზარეულოში. გაზქურა წყლის ნიჭარასთან დგას ახლოს. რაღაცა ამოვრეცხე უცებ, ცალი ხელი ხის კარადებზე მედო, ნახევარი ტანით მივტრიალდი გაზქურისკენ და ხელი მოვკიდე გრძელტარიან პატარა ქვაბს და ბზზზზზ, დენმა დამარტყა და ისეთი გამაბარძგალა რომ კინაღამ PM წავიღე გაღმა. საშნელება იყო. ვიგრძენი როგორ გადიოდა ძაბვა ჩემში, არასასიამო შეგრძნება იყო და ამავე დროს ვერ აღვიქვამდი რა მჭირდა. ბუნდოვანებიდან გამომაფხიზლა ჩემმა განწირულმა კივილმა და ნელ-ნელა, ძაალიან ნელა მივხვდი, რა მოხდა.

22:50 საათი

სანამ ავატარის მეორედ სანახავად შევვარდებოდი კინოში და სანამ თიკა მოვიდოდა, მეთქი, მთელი დღეა არ მიჭამია და პოპკორნი რას მიშველის, მოდი ელვისას შევუსეირნებ, უცებ რამეს შევჭამთქო. მთეეელი ფილარმონიის მისასვლელი მოყინული იყო. ისეთი დამფრთხალი მივჩოჩიალობდი, რომ ლამის ფეხსაცმლიდან ფრჩხილები გადმოვარჩე ყინულზე, უკეთ მოსაჭიდებლად. მშვიდობით მივედი დანიშნულების ადგილამდე, გავიმართე წელში და თამამად, მოხდენილად დავიწყე ნაბიჯის გადადგმა და ჰოპა… ისეთი ილეთი მოვხაზე ჰაერში, სანამ ტვინს გრანიტის იატაკზე გავასხამდი, რომ ელვის პრისლის შეშურდებოდა. სანამ ცოცხალი დავენარცხებოდი, ჰაერშივე ამიტანა შიშმა, ვაითუ მაქქვინს მივუწექი გვერდზე (ფილარმონიის დარბაზში თვითმკვლელი მაქქვინის პანაშვიდი “გუდბაი ფართი” იყო გაჩაღებული), ნეტა გუდუ მეც ისე თუ დამიტირებს, რავარც მაქქვინი გამოიტირათქო..

აქ ვერ გადავრჩი. ორი დღე ვკოჭლობდი და მარცენა ხელს საჭეზე ვერ ვხმარობდი.

შემდეგზე, კაცების წინათგრძნობასაც ვენდობი და როცა ლოგინიდან გადმოვალ ათჯერ დავფიქრდები, მარცხენა ფეხს ვდგამ პირველად, თუ მარჯვენას.

AVATAR!!!

ერთი მეორეზე უფრო სწრაფად ჩნდება ბლოგოსფეროში პოსტები ავატართან დაკავშირებით. არც ფეისბუქი ჩამორჩება. თხა თხაზე ნაკლები მგელმა შეჭამაო და აგერ მეც ვწერ.

დავიწყებ ყველაზე მთავარით! მე ავატარი ჯერ ვერ მინახავს! დღეს საათნახევრიან უსაქციელო რიგში ვიდექი, რომ 5 თებერვლის, პარასკევის ბილეთები ამეღო.

ეგეთ რიგში მხოლოდ ორ ადგილას ვმდგავარ, იურულ პერიოდში ტალონებზე გაცემული პურის რიგში (ისე, ის რიგი შედარებით კიდევ ცივილური იყო) და ბარამის რიგში.

ჩემს წინ

გაჭედილი ცოლ-ქმარი, რომელიც შემებრ საათზე მეტ ხანს იდგნენ რიგში, თუმცა, როცა ყიდვამ მოუწიათ აღმოჩნდა, რომ ეგრეც ვერ მოეფიქრებინათ, რომელ დღეს და რომელ საათზე სურდათ ბილეთები.

ჩემს უკან

ქალი: ამ კაცმა ოჯახის შექმნაზეც ამდენი ხანი იფიქრა ნეტა? (ბრბომ ეგრევე აღფრთოვანებით აიტაცა გონებამახვილი ქალის ფრაზა)

საინტერესო თინეიჯერული “შაიკა”:

– ბიჭო, დღეს მგონი არ არის პრასვეტი და დავაი სკოლას დავადოთ ხვალ, შეჩემა.

– არა ტოოოო! ხო არ გაგიჟდი, ვერიკო უნდა ვნახო!

– ეეე ვერიკოოო, ვერიკოოო…. ბიჭო, ვაფშე გესალმება??

– კი ტო, იმ დღეს გამიცინა. აუ იმ დღეს იმ ტიპს (სავარაუდოდ ვერიკოს ამბავია) იმენა ქურდული ბაზარი შევუსრულე, ჩემი დედა..

– ნუ გაატრაკე…

– ხო…

и тому подобное…

ამ დროს ჩემი ნანატრი რიგიც მოვიდა, სასწრაფოდ ავიღე ბილეთები და წამოვედი… თან ვფიქრობდი, როდის ვეღირსებით ნამდვილი ევროპული რიგის კულტურას, აი, იმ ლამაზი ევროპული რიგის კულტურას ლამაზად ჩაწიკწიკებული ერთზოლიანი მწკრივი რომ არის და ყველამ იცის, ვინ ვის წინ დგას და “გაიწიე გამატარე შენი კუბო დავდგი” არ ხდება.

ეს კი, ძველი, ყველასათვის ნაცნობი ფლეშ ვიდეო განწყობისათვის… იტალიის მაგივრად, რა თქმა უნდა, ვგულისხმობთ – საქართველოს.

Before and After….. Marriage

სამი თვეა გათხოვილი ვარ. სანამ ამ საპასუხისმგებლო ნაბიჯს გადავდგამდი, სრულ პანიკას ვყავდი მოცული. ერთ პერიოდი საკუთარ ფემინურობაშიც კი შემეპარა ეჭვი (ქალებს, წესით, ხომ უნდათ გათხოვება), კაცივით მეშინოდა ქორწილის და მის შემდგომი ცვლილებების. ხან ფორუმზე ვეძებდი პასუხს ქორწინების შემდგომ ცხოვრებასთან დაკავშირებით… ხან ახლობლებში.

დღეს გამიჩნდა იდეა, რომ ძალიან ლაკონურად ჩამოვაყალიბო ყველა ის არსებითი ცვლილება ჩემს ცხოვრებაში, რაც მოყვა ქორწინებას. ვფიქრობ, ჩემნაირებს გარკვეულწილად დაუკმაყოფილებს პრეგათხოვებისეულ ცნობისმოყვარეობას.

სიმარტივისათვის, განვიხილოთ ერთდღიანი ცხოვრების ფორმატით:

BEFORE, ანუ ქორწინებამდე…

8:00 – რეკავს მაღვიძარა. აჭერ სნუზს. 5 წუთში კიდევ აჭერ სნუზს. 10 წუთში აჭერ Off-ს.

8:30 – შემოდის ოჯახის წევრი და გაღვიძებს.

8:35 – აბაზანა. მაკიაჟი და ა.შ. ტრამპაცუმპა

8:40 – დასხმულ ყავას დალევ, თუ ხასიათზე ხარ რამესაც მიატან (რა თქმა უნდა გაწყობილი გხვდება… ასარჩევად)

9:00 – სამსახურში ხარ.

9:00 – 17:30 მუშაობა, ყავა, ჭორაობა, მუშაობა,ლანჩი, ჭორაობა, მუშაობა, სიგარეტი, ყავა, ჭორაობა, მუშაობა.

17:30 – მიდიხარ სახლში. გზიდან რეკავ და ატყობინებ, რომ მგელივით გშია.

18:00 –  მაგიდაზე გხვდება სადილი – სადილობ. თუ არ დაგხვდა, სრული უფლება გაქვს, თავზე დაიმხო მთელი სახლი მშიერი ღრიალით.

18:30 – ან კომპიუტერი, ან ტელევიზორი, ან მეგობრებთან (შეყვარებული) ერთად გარეთ გასვლა (ბარი, კინო, კლუბი, თეატრი… ეთსეთერა). თუ კომპიუტერში შემძვრალი ხარ, მოგვიანებით ბებო ცხელ ხაჭაპურს და ჩაის ოთახში შემოგიტანს და ფორუმიდან თვალმოუწყვეტლად შეგიძლია მიირთვა.

12:00 – რთავ საყვარელი სერიალის რამოდენიმე სერიას გომპლეერში, აყენებ ყველა ფაილის დამთავრების მერე კომპის გამორთვაზე და იძინებ 🙂

ბონუსი:

– სარეცხს ვინ რეცხავს არც იცი, არც გაინტერესებს…

– საჭმელი როგორ მზადდება რა მნიშვნელობა აქვს, ეზ ლონგ ეზ ის იქნება, რაც შენ გინდა.

– შეგიძლია მეთლი შენი ხელფასი ონლაინ შოპინგზე დახარჯო.

– ვინც არ უნდა შეგხვდეს, გამარჯობის მერე თუ არა, მესამე წინადადებად მაინც გეკითხება, როდის თხოვდები, რას ელოდები ამდენ ხანს.

– მუდმივი მონატრების განცდა და აუარებელი მესიჯები, ხანდახან მთელი ღამითაც..

AFTER ანუ მუნ ქორწინებული

7:00 – მაღვიძარა. 5 წუთში სნუზი. 10 წუთში სნუზი.

7:15 – წამოხტომა და მძინარე მდგომარეობაში სასწრაფო წესით მთელი 4 ოთახის შემორბენა საცვლის ამარა ძაღლის ფეკალიების ძიებაში (ჰუჰ… აღარ შვრება უკვე..)

7:20 – იცმევ, ძაღლს დააპურებ… პარალელურ რეჟიმში: კოტე ადე, კოტე ძლივს არ მოუფსავს ამ დალოცვილს, შეიკავა, გამწვანებულია ისე უნდა… ადე, ჩაიყვანე.

7:30 – ამზადებ საუზმეს ნა დვოიხ (პრინციპში ნა ტროიხ გამოვიდა რეის ჩათვლით). საუზმობთ, ალაგებ მაგიდას, თან სიგარეტი კბილებით გიჭირავს პირში… დაჯდე და გააბოლო გემრიელად, სად არის…

8:15 – აბაზანის ტუალეტის სარკეში ცალი თვალით შეხედავ შენს თავს, თმას დაივარცხნი, აიღებ პალტოს და თავქუდმოგლეჯილი გარბიხარ სამსახურში.

9:00 – 17:30 –  მუშაობა, ყავა, ჭორაობა, მუშაობა,ლანჩი, ჭორაობა, მუშაობა, სიგარეტი, ყავა, ჭორაობა, მუშაობა.

18:00 – სახლში მისვლისთანავე ისევ ჩამოუქროლებ ოთხივე ოთახს იგივე მიზეზით და კმაყოფილი (აღარ შვრება სახლში) უკეთებ თოკს ძაღლს და მიდიხართ ეზოში.

18:20 – ამოდიხართ სახლში. თუ წინა დღეს გააცდინე, დღეს მოგიწევს სახლის გამოხვეტა, მოწმენდა (ეს ყველაფერი ხდება უცებ, სუპერ სისწრაფით, მაქს 15 წუთი).

18:35 – ამზადებ სადილს… ინგრედიენტებზე ინერწყვები დამშეული. გააწყობ მაგიდას და ეძახი ტელევიზორთან წამოკოტრიალებულს.

18:45 – ალაგებ მაგიდას, რეცხავ ჭურჭელს, რეცხავ ქვაბებს, ტაფებს.. ხვეტ და წმენდ სამზარეულოს და ჯდები ტელევიზორთან, თან მეუღლის ნაჩუქარ ლაპტოპში ხარ შემძვრალი.

21:00 – აჭმევ ძაღლს. ჩაგყავს ეზოში ამჯერად ნახევარი საათით (კუკებიც უნდა ქნას და ირბინოს).

21:30 – სარეცხი, თუ დასარეცხია…

22:00 – აკეთებ ჩაის და ერთად უყურებთ ტელიკს, ან ცალცალკე ხართ კომპიუტერში შემძვრალები… შენ გესმის მისი თამაშების ახტუნგ ახტუნგ და მსგავსი გაურკვევლი წარმომავლობის შეძახილები.

24:00 – ლოგინამდე მილასლასება… ტელევიზორი, სექსი, სიყვარული… ძილი…

ბონუსი:

– ბედნიერი დღეები, როცა მეუღლე ზრუნავს შენზე. გახვედრებს სადილს, დალაგებულ სახლს და ისეთ სასიამოვნო სიურპრიზებს, როგორიც არის ლეპტოპი 🙂

– ბეეეევრი ბეეევრი სიყვარულები, სექსები და სითბო. ღამე საყვარელ ადამიანთან ერთად გახლართული ძილი.

–  შენი ხელფასი უნდა აკონტროლო… ონალინ შოპინგში 50%-ზე მეტს ვეღარ ხარჯავ… თურმე არსებობს თელასი, ყაზტრანსგაზი და ა.შ. მსგავსი დებილი კომპანიები… და ეს სარეცხი ჟელეც რა მალე თავდება თურმე..

– ვინც არ უნდა შეგხვდეს, გამარჯობის მერე თუ არა, მესამე წინადადებაში აუცილებლად გკითხავს, ორსულად ხომ არ ხარ, ან თუ არ ხარ, რატომ არ ხარ და როდის აპირებ :vis:

და ყველაზე მთავარი: უზომოდ ბედნიერი ხარ საყვარელ ადამიანთან თანაცხოვრებით და იმ სასიამოვნო ცხოვრებისეული თამაშით, რომელსაც ერთმანეთს სიყვარული და ერთმანეთზე ზრუნვა ქვია.

ხო… ესეც ფოტოები .. განწყობისთვის..

პ.ს. გთხოვთ, ისიც გაითვალისწინოთ, რომ ეს არის მშრალი ფაქტები ერთი უბრალო დღის… ცხოვრება გაცილებით უფრო მრავალფეროვანი და სავსეა ემოციებით… სიხარულით, ბედნიერებითა და სიყვარულით..

Not to DOs … Special Edition for Men

როცა წინა საღამოს გკითხავენ:
– კვერცხი გიყვარს? დილას გესიამოვნება მოხარშული საუზმეზე?
და შენ გაგიხარდება და დათანხმდები; როცა უთენია, იმისათვის, რომ მეტად გასიამოვნონ, მთელი სულითა და გულით მოგიმზადებენ საუზმეს:
ტოსტერში გახუხულ თბილ პურზე წასმული ცოტაოდენი მაიონეზი, შაშხის თხელი ანათალი, სიფრიფანად ათლილი პიკული, მრგვალად დაჭრილი კვერცხი და ზევიდან სენდვიჩის ყველი…
არ უნდა შეხედო ამ ტოსტს ისეთი სახით, თითქოს მოხრაკული ვირთხა დაგიგდეს მაგიდაზე და იკითხო: ეს რა არის!
არ მოგწონს ყველი? ძალიან მარტივია! გადადე გვერდზე და ისე მიირთვი მთელი სულითა და გულით მომზადებული საუზმე!

ასეთი მოქცევით არავინ დაზარალდება! პლიუს, სამომავლოდ თქვენი შანსები არ შემცირდება, რომ უსაუზმოდ და საერთოდ, უჭმელად დარჩეთ!

Ray Gordon is BACK

მთელი ცხოვრება ვოცნებობდი მყოლოდა საკუთარი ოთხფეხა მეგობარი. ჩემი მშობლები, ისევე, როგორც უმრავლესი თქვენგანის ცხოვრებაში, არ მაძლევდნენ ამის უფლებას, რაც იმით მთავრდებოდა, რომ ერთ 9 თაობა ძუკნის ძაღლებსა და უპატრონო კატებს აქვთ გამოზამთრებული ჩემს სახლში.

ჩემი დილემის ამონახსენი, თუ როგორ ვიყოლიო ძაღლი ისე, რომ ვერ გამიგდონ და ვერ გამიჩუქონ მაშინ ამოიხსნა, როცა მე და კოტეს უკვე განვითარებული ურთიერთობა ჩამოგვიყალიბდა.

ჩემს ოჯახს (კონკრეტულად ბებიაჩემს, ამ შემთხვევაში),  ბუნებრივია გაღმერთებული ჰყავდა კოტე, რომელმაც ჩემს ტანჯულ ცხოვრებაში სიმშვიდე და სიყვარული შემოიტანა… შესაბამისად, მეც არ დავაყოვნე და, ასე ვთქვათ, ბოროტად ვისარგებლე შემთხვევით და კოტესთან ავწუწუნდი ჩემს ოცნებაზე, მყოლოდა შავი ძაღლი… შეყვარებულ კოტესაც ერთი თვეც კი არ დასჭირდა, რომ მოეძებნა საუკეთესო მონაცემების ჯიშიანი შავი ლაბრადორი… მაჩუქა ჩემი ცხოვრება… სახლში კი, კოტეს საჩუქარი ხელშეუხებლობის იმუნიტეტით იყო დაცული.

როცა გავთხოვდი, თან წავიყვანე კოტეს მშობლების სახლში (კერძო სახლი ეზოთი). ახლა ცალკე ვართ. ეს დღეები სულ გულისამაჩუყებელ პოსტებს ვკრავდი თვალს…  იქ ჰერმიონა ლეტის შესახებ... იქ დოლორესის პოსტი და ერთი თვის შემდეგ, როგორც იქნა, მოვაბი თავი და წამოვიყვანე ჩემთან.

სიტყვებში, სამწუხაროდ, ვერ ვატევ იმ განცდას, რაც არის ძაღლის სიყვარული.

პირველი ორი თვე, როცა რეი ჩემთან გადმოვიდა გავიზიარე, თუ რას ნიშნავს დედობა. ღამეში მინიმუმ სამჯერ ვდგებოდი, რომ მივფერებოდი, მეთამაშა, მიფსმულ-მიჯმული იატაკი პრონტოთი მომერეცხა და თან მთელი დღე სამსახურში ვიყავი.

ახლა უკვე ვირია… მოფერებით ღორძაღლს ვეძახით ჩემს რვა თვის შავ ლაქას… იმიტომ რომ ღორივით, ყველაფრის ნარჩენს იპარავს და ჭამს… ხახვსაც კი..

იქ სადაც სიტყვები ზედმეტია… ორიოდე სურათს გაგიზიარებთ, რომ უკეთ გაიცნოთ, რა კარგი ტიპია რეი (პასპორტით გორდონი)

ეს წამოყვანის დღეს გადაღებული სურათი.. აქ ერთი თვის არის მგონი (9 ივნისს დაიბადა). იმდენად შავია, რომ ღამით მართლა არ ჩანს… ყვეელაფერი შავი აქვს.

აი ესეთ ერთი შავი ქულა წიწილივით იყო თავიდან.. ყველგან ფსავდა ყოველ 20 წუთში ერთხელ.. (3 თვემდე ლეკვებს მაინც და მაინც არ აქვთ შეგნება და შეკავების უნარი)

სძინავს ასეთ საოცარ პოზაში.. ხვრინავს პო პოლნოი პროგრამე… და შიგა და შიგ ისე წამლავს ჰაერს, რომ…

ამ დროს, ჯერ კიდევ ეტეოდა ლოგინის ქვეშ. იქიდან თავი აქვს გამოყოფილი და ლოგინის კიდეს ღრღნის… ეგ ვერა და მაგიდის შეჭმა მოასწრო, სანამ კბილები ექავებოდა.

აქ კი, ჩემს ორ უსაყვარლეს არსებას ერთად სძინავს 🙂

ამ წამს, ცოტა შეუძლოდ გრძნობს თავს რეი ბუსი. მგონი ცისტიტი აქვს.. ვერ იკავებს და თან ძნელად და წვალებით.. ადგილ ადგილ შვრება ფიშებს. სასეირნოდ რომ ჩავალთ წამალი უნდა ვუყიდო აფთაქში…

წავედი.. გავქრი..

My Shopping Bag

როგორც დანარჩენ ქალთა 99.99% ვარ შოპომანიაკი. ვინაიდან წინა პოსტი დავუთმე ჩემს პრობლემებს გადამზიდ კომპანიებთან, ამ პოსტით სიამოვნებით გაგიზიარებთ იმ დადებით მხარეებს, რომელიც ონლაინ შოპინგს ახლავს თან 🙂

ზედმეტი ლაპარაკით არ მოგაბეზრებთ თავს, უბრალოდ დავდებ შემი ბოლო შენაძენების ფოტოებს, რომლებსაც სულმოუთქმელად ველი …

ჩემი 15.6″-იანი ლეპტოპის ჩანთა.  www.amazon.com 25.95$

პატარა და საყვარელი ლაკის პატარა ჩანთა (Clutch) www.amazon.com 5.25$ მეორე პაწუკა ჩანთა საზაფხულოდ… www.amazon.com 5.95$აი, ამ ჩანთას ყველაზე სულმოუთქმელად ველი www.forever21.com 17.80$

შარვალი. პირველი შარვალი, რომელსაც ონლაინ ვყიდულობ და გული მისკდება

www.forever21.com 24.80$

ინვიქტას საათი ბრილიანტებით… მნიამ www.amazon.com 120$

თმის აქსესუარი www.forever21.com 5.80$

ჯესიკა სიმპსონის ფეხსაცმელი www.amazon.com 40$

და ბოლოს.. ჩანთა, რომელიც ბარამმა დამიკარგა, მაგრამ იმედი გაჩნდა, რომ ჯერ კიდევ ვიპოვი…

www.amazon.com 45$

BARAMI Vs USA2GEORGIA ანუ ჩემი ექსპერიმენტი

ამ ბოლო დროს ძალაინ აქტიური ონლაინ შოპერი გავხდი. საცვალის ყიდვაც კი აღარ მინდა თბილისში. დანარჩენი ონლაინ შოპერები დამეთანხმებიან, რომ სასურველი ამანათის მოლოდინით გამოწვეული სასიამოვნო ადრენალინის გვერდით არსებობს არასასიამოვნო დაბრკოლებებიც, რომელთაც ერთი სახელი აქვთ: წყეული გადამზიდი კომპანია!
ყველა გადამზიდ კომპანიას ჰყავს თავისი მუდმივი კლიენტურა, რომელსაც მოსწონს ესა თუ ის გადამზიდი და ასევე თავისი მოწინააღმდეგენიც, რომლებიც აგინებენ, აფურთხებენ და ა.შ.

მე გასაოცარ მესამე კატეგორიას მივეკუთვნები, რომელიც თან ერთგული კლიენტია, მაგრამ ამავე დროს, იგინება, იფურთხება და ყოველ ჯერზე დედა”ლ”ს იფიცებს, რომ აღარასოდეს ისარგებლებს ამ კონკრეტული გადამზიდის მომსახურებით.
იმისათვის, რომ საბოლოოდ შევარჩიო, ვინ იქნება ჩემი მუდმივი გადამზიდი, გადავწყვიტე გამოვიკვლიო საფუძვლიანად, თუ რომელი გადამზიდის მუშაობა არის შედარებით ასატანი (და არავითარ შემთხვევაში კარგი, ვინაიდან კარგი გადამზიდი ბუნებაშi არ არსებობს).

ჩემი ექსპერიმენტი მდგომარეობდა შემდგომში:

ახალი წლის დღეებში გავაკეთე საკმაოდ სოლიდური შენაძენები ამერიკის სხვადასხვა ონლაინ მაღაზიებში და ნივთები დავაგზავნე ორ გადამზიდ კომპანიაში: BARAMI და  USA2GEORGIA

ამანათები ორივე კომპანიაში, ჩემდა გასაოცრად, ერთსა და იმავე დღეს მივიდა: 31 დეკემბერს.

მოდი, დეტალურად განვიხილოთ თითოეული კომპანიის მომსახურების შედეგები:

USA2GEORGIA vs BARAMI

(შავად არის USA2GEORGIA წითლად – BARAMI)

წვრილმან მსხვილმანი დეტალები

– გადამზიდს აქვს ძალიან კარგად აწყობილი საიტი. ნებისმიერი დონის მომხმარებელი თავისუფლად შესძლებს ორიენტირის აღებას მათ ვებ გვერდზე. – მიუხედავად იმისა, რომ თითქოს დახვეწეს (თავიანთი ჭკუით) საიტი, ისეთი აბდაუბდაა, რომ არა ჩაიდნის რიგის მომხარებელსაც კი შესაძლოა გაუჭირდეს ორიენტირის აღება.
– ჩემი მისული ამანთის შესახებ საიტზე ინფორმაცია იმავე დღეს აისახა, ანუ 31 დეკემბერს. – 5 იანვარსაც რომ არ აისახა ჩემი ამანათ ავნერვიულდი.. დარეკვა ვცადე, მაგრამა უშედეგო ერთდღიანი მცდელობის შემდეგ მივადექი ოფისში, სადაც მითხრეს, რომ ტელეფონი გათიშულია და არ მუშაობს, ხოლო ამანათ მიღებულია, უბრალოდ რამოდენიმე დღეში აისახება, ვინაიდან დასვენების დღეები ქონდათ ამერიკაშიც და ვერ მოახერხეს.
– ამანათს მიღებისთანავე მომივიდა შეტყობინება იმეილზე. – ჩემი ფეხი. რაის იმეილი, ფიზიკურად ვერ დაუკავშირდები, შენი ინიციატივითაც. როდისღაც, როგორც იქნა აისახა ჩემი ამანათები.
– საიტზე არის დადებული ინფორმაცია ყველა რეისის შესახებ, რომელიც უნდა განხორციელდეს. შენს ამანათს აწერია, რომელ რეისზე მოხვდება, შესაბამისად, მაქსიმალურად საქმის კურსში ხარ. – მხოლოდ ოთხი ვარიანტია, ან აწერია ავენელი, ან ნიუ იორკი, ან ტრანზიტი ან თბილისი. დანარჩენი შენით უნდა იმკითხაო.
– ამანათის გამოგზავნისთანავე მივიღე შეტყობინება იმეილის საშუალებით. – საიტზე ამანათს დაეწერა Transit
– ამანათი ჩამოვიდა თუ არა, ისევ მივიღე ამის შესახებ შეტყობინება იმეილის მეშვეობით. – ამანათს ისევ Transit აწერია
– საიტზე შესაბამისად იყო ასახული ყველაფერი. – კე, ზეგე დილით
– ამანათი ჩამოვიდა ხუთშაბათს (14 იანვარი) და გაცემა დაიწყო პარასკევს. – ამანათი ჩამოვიდა იგივე რეისით, ანუ ხუთშაბათს, მივედი ბარამის ოფისში და მითხრეს, გაცემა ხვალიდან დაიწყებაო. – მიუხედავად იმისა, რომ ამ გადამზიდს აქვს სახლში მიტანის მომსახურება, მე სულმოკლე, ეგრევე გავქანდი გადამზიდ კომპანიაში ამანათის წამოსაღებად. – მივედი ხვალ, ანუ პარასკევს, კარები დაკეტილი დამხვდა და როგორღაც გავარკვიე, რომ თურმე შაბათს დაიწყებენ გაცემას, ვერ დავალაგეთ ჯერ ამანათებიო.
– გადამზიდის ოფისი მდგებარეობს მიცკევიჩის ქუჩაზე. ოფისი ძალიან კარგად არის მოწყობილი. დამხვდა რიგი. რიგი სამ ზოლში იყო, სამი მომსახურე პერსონალის შესაბამისად. რიგი ძალიან მალე გავიდა. – ოფისი მდებარეობს წინამძღვრიშვილზე, საკმაოდ მიუდგომელ ადგილას. დამხვდა პატარა რიგი, რომელიც არ თავდებოდა.. იზრდებოდა და იზრდებოდა… ოფისი ძალიან უსახური და დახუთულია. ხშირად დგას ცუდი სუნი.
– მომსახურე პერსონალი არის ლამაზად ჩაცმული, მოწესრიგებული და საკმაოდ პროფესიონალი. (ეგეთ ვიდზე არიან, ყოველ შემთხვევაში). – მომსახურე პერსონალი გუშინ ჩამოვიდა სოფლიდან და თუ თრექინგის ძიება გინდა შენი სახელით და გვარით ეს არ შეუძლიათ იმ მარტივი მიზეზით, რომ კლავიატურაზე ვერ პოულობენ ასოებს….

ტრანსპორტირების გადახდის პროცედურა:

ამანათის ჩამოსვლისას, მეილზე შეტყობინებასთან ერთად იღებ ინვოისს (ეს ინვოისი ხელმისაწვდომია ასევე სატზე). ინვოისში მითითებული თანხის გადახდა შესაძლებელი სხვადასხვა გზებით, თუმცა, ყველაზე მოსახერხებელი (რომლითაც მე ვისარგებლე) ეს არის TBC PAY. მიდიხარ ამ სწრაფი გადახდის აპარატთან. შედიხარ ამ გადამზიდის განყოფილებაშ და უმტკივნეულოდ, რამოდენიმე ლარის აპარატი შეცურებით იხდი თანხას, რომელიც ეგრევე აისახება შენს ანგარიშზე მოცემულ გადამზიდთან.

როდესაც ამანათ აისახება საიტზე, გვერდით უწერია თანხა მინუსში, რომელიც უნდა გადაიხადო ბაზის ბანკში, რომელსაც შეზღუდული რაოდენობის ფილიალები აქვს და მხოლოდ მაშინ შემიძლია გადახდა, თუ სამსახურიდან გავძვერი შესვენებაზე, ან თუ შაბათს მოვიცალე. გადახდა, რომელიც განვახორციელე პარასკევს, 15 იანვარს, ჯერ კიდევ არ ასახულა საიტზე. გადახდის მეორე ვარიანტია Google Check Out, რომლითაც სარგებლობისას, წინა შეკვეთაზე, ორი კვირა დამჭირდა ამერიკაში რეკვა და ყველანაირი ტრანზაქციის დამადასტურებელი საბუთების გზავნა (ბანკის ამონაწერი, გუგლის ფიდბექი), რომ აესახათ გადახდილი თანხა და გამოეგზავნათ ჩემი ემუს ჩექმები.

ამანათის გაცემის პროცედურა:

რიგს ემსახურება სამი პერსონალი. იღებენ მხოლოდ ერთი ადამიანის ქვითარს. იქვე არის გაკეთებული პატარა ფანჯარა, სადაც ხდება შენი ქვითრის გადაწოდება და ზუსტად 5 წუთში, შენი ამანათები გამოდის იმ ფანჯრიდან. უფრო კონკრეტულად:
მოვიდა ჩემი რიგი მალე, მივაწოდე ქვითრები, ქვითრები მომსახურე გოგომ დაარეგისტრირა კომპიუტერში და გადააწოდა საწყობს პატარა ფანჯრიდან, სანამ დააქსეროქსა ჩემი პირადობის მოწმობა, ჩემი ამანათებიც გამოვიდა. ვერ იპვეს ერთი ამანათი, მაგრამ, რიგი რომ არ გაჭედილიყო, ნაპოვნი სამი ამანათი ავიღე და გადავედი სხვა მაგიდასთან. ეს მაგიდა განეკუთვნება გაუთვალისწინებელი პრობლემების მოგვარებას (ჩემი ინტერპრეტაციით). ამ მაგიდასთან დამხვდა ბიჭი, რომელმაც მოისმინა ჩემი პრობლემა. მან ამიხსნა, რომ შესაძლოა რაღაც შეცდომით დაწერეს ჩემი თრექინგ კოდი, რის გამოც გაძნელდა ამანათს მონახვა და მირჩია სახლში წასვლა და ამანათს დალოდება. მე გავფრიკე ეგრევე (მერლინ მონროს პარიკი იყო ეს ამანათი). ნუ კარგიო მაშინო, დაუძახა “ჯეკს” (ჯეკი მაგრია, მოუძებნელი ამანათების მოძებნა ეხერხება თურმე). ჯეკი შევიდა საწყობში და გამომიტანა ჩემი ამანათი. ჩავალაგე ყველაფერი პარკში და ბედნიერი წამოვედი სახლში.
ამ კონკრეტულ შეკვეთაზე, აი ლოვდ უსა2ჯორჯია.

როცა მივედი შაბათს ბარამში, რიგირ პატარა იყო. ჩავდექი რიგში. როგორც იქნა მოვახერხე და დაახლოებით 4 სხვა კლიენტთან ერთად გადავაწოდე ჩემი ქვითარი. ჩვენი ქვითრები აიღო მომსახურე პერსონალმა და ჩაიტანა ქვევით (ეს ქვევით არის შავი ხვრელი, სადაც იკარგება ქვითრები და ადამიანები და აღარ ამოდიან!). ის კლიენტები, რომეთა ქვითრებიც ჩემებთან ერთად ჩავიდა გაისტუმრეს. ასევე გაისტუმრეს სხვა ძააალიან ბევრი ჩემს შემდეგ მოსული კლიენტი და ბოლოს, სიგარეტზე რომ გავედი გარეთ და რიგის ბოლოში, ქუჩაში მდგომი გიო რომ ვნახე და მერე ეს გიოც რომ თავის ამანათიანა წავიდა და რომ მივხვდი, რომ უკვე 1.45 წუთი ვუცდიდი ჩემი შავ ხვრელში დაკარგული ქვითრის ამბავს გავფრიკე! საბოლოოდ გამოტყდნენ, რომ ჩემს ერთ ამანათს ვერ პოულობდნენ. ამოვატანინე ნაპოვნი 3 ამანათი. ჩაიწერეს ჩემი ტელეფონი. ჩავიწერე ასევე მათი პირადი ტელეფონი. მივიღე დაპირება, რომ როცა ამანათები შეცოტავდებოდა სახელით და გვარით მოძებნიდნენ ჩემსას და საღამოს დამირეკავდნენ. რა თქმა უნდა არ დარეკეს. კვირას არ მუშაობდნენ. ორშაბათს დავრეკე და უიო… ვერ ვიპოვეთო და ამერიკაში გავარკვევთ, იქ ხომ არ დარჩა ნეტაო… თუ იქაც ვერ ნახეს, მაშინ აგინაზღაურებთო… საუბარია ჩანთაზე, რომელსაც ერთი წელი ვუსატკავებდი, რომ ფასი დაკლებოდა და მეყიდა!!! მთელი ერთი წელი!!! როგორც იქნა ვიყიდე, თან ბოლო ვიყიდე.. აღარ არის მეტი! გუშინ ჩემით გავაგზავნე წერილი ამერიკის ბარამაში… ეჭვი მაქვს, ესენი არ დაეკონტაქტბიან!.. ვნახოთ, ხვალ თუ არ მივიღე პასუხი, ისევ და ისევ დავრეკავ…

პ.ს. usa2georgia ყოველთვის მიგზავნის საინფორმაციო და მოსალოც მეილებს.

ესეც ჩემი პირველი ექსპერიმენტი ბოლო ონალაინ შენაძენებზე….

ამ ექსპერიმენტიდან გამოვიტანე შემდეგი დასკვნა: ცხოვრებაში მართლა აღარასოდეს ვისარგებლებ ბარამის უნიათო მომსახურებით. ახლა გზაშია ერთი ლეპტოპის ჩანთა და ეგ არის უკანასკნელი ნივთი, რომელიც ჩემს სახელზე მივა ბარამში.

შემდეგი ჩემი ექსპერიმენტი შეეხება  USA2Georgia vs Logix

და გაგრძელდება ასე მანამ, სანამ არ ვიპოვი შედარებით დამაკმაყოფილებელ გადამზიდს.

UPDATE

მართალია, ჩემი ბოლო პოსტი, ასე ვთქვათ, ტრეილერი იყო ჩემი მომდევნო პოსტისა, რომელიც უნდა შეხებოდა ჩემს ბოლო გაუთხოვარ გაფართხალებას, კოვზი ნაცარში ჩამივარდა.
იმ საღამოს ძალიან ბევრი ფოტო გადავიღეთ და აუცილებლად მინდა ეგ ისტორია ფოტოებითურთ გაგიზიაროთ, ამიტომ, წესით მომდევნო პოსტი გადაიდო განუსაზღვრელი დროით, სანამ ნინი, ჩემი მეჯვარე არ მომიტანს ფოტოებს და ჩემს ფლეშკას! რომელზეც უნდა ჩაეწერა ის ფოტოები…
ვოტ…
ახლა კი, გავაგრძელებ ბლოგს ჩვეულ რეჟიმში..

ცნობისათვის, უახლოეს მომავალში დავწერ:
– უკანასკნელ გაფართხალებას, ანუ Girls Night
– დეტალურად განვიხილავ ქორწილის ტექნიკურ მხარეებს, ასე ვთქვათ, ფინანსურ აღრიცხვას ვაწარმოებ ქორწილისას, ვიცი, რომ ბევრს ეგ უფრო აინტერესებს – რა ჯდება ქორწილი, ვიდრე, რას გრძნობ საკუთარ ქორწილში, თუმცა, ბუნებრივია, ქორწილის დღის განცდებსაც ვერ ავუვლი გვერს.
ზი ენდ.

Coming Soon…

Ladies Night

I HATE EXCEL!!!!

რაც ახალ სამუშაო პოზიციაზე გადმოვედი (დამაწინაურეს, თუ ამას ასე ქჰვია), სიზმრების ხილვა დავიწყე ექსელის ფორმატში!
დიდი არც არაფერი მაქვს ახლა დასაწერი, გარდა იმისა, რომ ბილ გეითსის დედის გაცნობის სურვილი მაქვს, თუ უკვე მკვდარია, ვეძებ მსურველებს, რომ მისი სული გამოვიძახოთ!
მეზიზღება უკვე ექსელი… თვალები დამეუჯრა მათემატიკის რვეულისამებრ… და საერთოდ!

აი ჰეით ექსელ ენდ აი ვანთ ით თუ დაიიიიიიიიიიიიიიიიიიიიიიიიიიი!

პ.ს. აუ პატრიკ სუეიზი რატომ მოკვდაააააა

ჩემი ქრონიკული კოშმარი… მიწისძვრა

რყევამ გამაღვიძა, თუ საკუთარმა კივილმა აღარ მახსოვს… მახსოვს, როგორ დავემხე ზევიდან თიკოზე (ჩემი ბიძაშვილი, რომელსაც ჩემს გვერდით სძინავს, მისდა საუბედუროდ) და თან ვფართხალებდი, თითქოს თიკოში უნდა გავქცეულიყავი, მივმალულიყავი და თან დავხაოდი თავზე მთელი მონდომებით… მერე გამახსენდა და არკა! არკა! გავკიოდი და თან საყრდენი თაღისკენ გავრბოდი (კივილ-კივილით).

მოგვიანებით მთელი ოჯახი ჩემს ოთახში შევიკრიბეთ:

თიკო (ჩემი ბიძაშვილი): კაცო, ვერ გავიგე მე რა ხდებოდა, ეს ისე წამომახტა თავზე ვიფიქრე, ვინმემ, ან რამემ თუ შეაშინა და ვაწყნარებდი (მართლა მაწყნარებდა სიტყვიერად). მერე არკისკენ რომ გაიქცა, ვიფიქრე ეზოში გარბოდა, დიდი არკა რომ არის, ქე ვერ მივხვდი რა უნდოდა მარა გავყევი (მოქუთაისურო კილოთი).

რეალურად, თიკო ოთახის შუაში იდგა საცვალის ამარა და თვალებგაფართოებულს, რატომღაც, ჩემი გადასაფარებელი ეჭირა ხელში.

ბებიაჩემი (იმ მომენტისთვის ჰიჩკოკი): ახლა ქე რო იყო მიწისძვრა, ცოტა ხნის წინ, მაშინ კონტროლი თუ ვინცხა დადიოდა, შენობებს ამოწმებდა და ჩვენს კორპუსს მესამე კატეგორია მიანიჭეს, აპა (რატომღაც ნიშნისმოგებით)…. სარდაფში რაღაც არის გაღუნული….

დათუჩა (ჩემი ძმა): მე სულაც არ შემეშინდა… და საერთოდ, რისი გეშინიათ… აი მე ასე ვიზავ და ისე ვიზავ… ბეეე, ტუალეტში გამომყევი რა…

თამრიკიე (მეორე ბიძაშვილი): ვაიმე დედიკოოო (NO Comments)

რეი (ჩემი არაცხოველი ძაღლი): ჯერ კიდევ ვერ გაიგო ცოტა ხნის წინ რატომ დავრბოდი და ვხაოდი პირველყოფილივით, დაბორიალობს, საჭმელს ეძებს.

მე ბოლოს ჩაცმული ჩავწექი, ვაიდა განმეორებულიყო, ეგრევე უნდა მეპლიტა…
მეზიზღება მიწისძვრა, უზომოდ დაუცველად და უსუსურად ვგრძნობ თავს. თუმცა, ერთი კარგი მხარე აქვს, ვგიჟდები მიწისძვრის დამთავრების მერე აღელვებული საზოგადოება, უკვე მერამდენეჯერ, თავიდან რომ ჰყვება ყველა განვლილ მიწისძვრების ისტორიებს და ყოველ ჯერზე, ახალ ახალ ფერად და აქამდე უცნობ დეტალებს რომ ამატებენ ხოლმე თავიანთ ისტორიებს… ტიპა, მე როლიკებზე ვიდექი მაგ დროს და ისე გამაქანა, რომ სალტო გავაკეთე და ა.შ.

ასევე მშურს ჩემი რამოდენიმე ნაცნობის, რომლებმაც უბრალოდ ვერ გაიგეს.

აქვე დავამატებ ელემენტარულ თუთორიალს, თუ როგორ მოვიქცეთ მიწისძვრის დროს (ვაკოპირებ http://www.planeta.ge-ს ფორუმიდან)

როგორ მოვიქცეთ მიწისძვრის დროს

1. რყევებისას არ დავტოვოთ ბინა! იმიტომ რომ პირველი კიბეები ინგრევა ხოლმე2. დავდგეთ მზიდი კედლების ქვეშ(კარებთან)

3. თუ მაინც ჩასვლას გადაწყვეტთ არ ჩახვიდეთ ლიფტით, მარა თუ პანიკას ვერ გაუძელი და არიქა მაინც უნდა ჩავიდეო, ისევ კიბე ჯობია, იმიტო რო ლიფტი კიდე უფრო საშიშია

4. შეძლებისდაგვარად გადავკეტოთ გაზი და გამოვრთოთ დენი მთლიანად

5. თუ გარეთ ხართ…ეცადეთ იპოვოთ გაშლილი ადგილი,

6. თუ არ არის ასეთი ადგილი ეცადეთ ისეთი ადგილი იპოვოთ, სადაც ნამსხვრევები არ მოგხვდებათ…(შეიძLება ეს სავაჭრო ჯიხურიც კი იყოს!)

7. ასეთი სიტუაციებისთვის ყოველთვის გქონდეთ მომზადებული სპეციალური ჩანთა, სადაც გექნებათ წამლები და პიურველადი მოხმარების ნივტები, დრო რომ არ დაკარგოთ მათ შეგროვებაში!

9. დაჭრილებს აღმოუჩინეთ პირველადი დახმარება. ნომერი პირველი ამოცანა სისხლდენის შეჩერებაა!!!

10. დაელოდეთ ოფიციალურ წარმომადგენლებს!

ქუთაისური უკრაინა

მოკლედ, ძალიან მოკლედ რომ არ დავწერო ჩემი დღევანდელი გასტრონომიული შთაბეჭდილებები, ალბათ, მშვიდად ვერ დავიძინებ.

გონიოში მიმავლებს გული დაგვწყდა, რომ ქუთაისის გასასვლელთან ჯერ არ გვშიოდა. სამაგიეროდ, უკან მომავალ გზაზე, სპეციალურად ნახევრადმშივრები წამოვედით, რომ ”მამაქალაქის” შესასვლელთან მდებარე უკრაინული სამზარეულოს რესტორანში გვევახშმა. ჯერ კიდევ შთაბეჭდილებების ქვეშ ვარ!

ეს მშვენიერი, მყუდრო და მეგობრული ატმოსფეროთი გაჯერებული სახლის ტიპის რესტორანი ქუთაისის შესასვლელში არის ხელმარჯვნივ. (ეს როცა დასავლეთიდან მოდიხარ და გასასვლელში, თუ თბილისიდან მიდიხარ).  რაღაც წყლის ავზი არის რკინის კონსტრუქციაზე მაღალზე და იმაზე აწერია უკრაინა, თუ არ ვცდები. შეუხვევ თუ არა ეზოში შეხვალ მანქანით ერთსართულიანი ხის სახლის წინ. აივნის ჯებირები ისეა მოხატული, რომ უცებ, მართლა გავიწყდება, რომ შავ ქუთაისში ხარ.

ეხლა კი მთავარი, ანუ რამაც გაოცებული დამტოვა.

შევუკვეთეთ:

– ბორში არაჟნით

– სალათი (ქათმით, კვერცხით, პომიდვრით, მაიონეზით, ზეთისხილით, სოკოთი და რავი მე კიდევ რა აღარ იყო)

– რაღაც საფირმო, ძალიან უცხო კოტლეტი (სამკუთხედის ფორმა ქონდა, თითქოს ვაფლს გავდა) ორი ცალი და გარნირად პიურე

– ქოთანში საქონლის ხორცი კარტოფილითა და სოკოთი

– ორი ბოთლი საფირმო მარკის ლუდი

– პური მოგვიტანეს შავი, თან რატომღაც ორი შავი აგურის პური იყო დაჭრილი.

საჭმელი იყო უუუუუუუუუგემრილესე და თან საკმაოდ დიდი პორციები (ნახევარი დავტოვეთ). ძალიან კმაყოფილებმა მოვითხოვეთ ანგარიში და მორალურადაც მოვემზადეთ. სასიამოვნო გარეგნობის მომსახურე პერსონალი რომ მოვიდა და საყვარელი აქცენტით გვითხრა ოცი, ორივემ მოხარშული თევზის თვალებით შევხედეთ და ალბათ პირებიც რომ დავაღეთ მერე უკვე თავის ენაზე გაგვიმეორა დვადცატოო… აქ კიდევ უფრო გაკვირვებულებმა მასთან ერთად გავიმეორეთ ეს ჯადოსნური ციფრი… სანამ 50-იანის ხურდად 30 ლარი არ მოვიდა, ვერადა ვერ ვუჯერებდი მხოლოდ ყურებს, რომ 20 ლარი დაჯდა ყველაფერი ის, რაც ზემოთ ჩამოვთვალე.

ასეთი რამ სადმე საქართველოში ან საერთოდ სადმე კიდევ თუ ხდებოდა არ მეგონა..

ყველას, ყველას, ყველას, ვისაც კი მოგიწევთ ქუთაისზე გავლა გირჩევთ, არ გამოტოვოთ ეგ მშვენიერი ადგილი!

Freak Day!

დილა დაიწყო სასწაულად… ჩემი უფროსი უჟმურ ხასიათზე მოვიდა სამსახურში და კონცერტები მომიწყო არაფრისთვის. ძალიან ვინერვიულე. მომაყარა მერე მილიონი საქმე და ისე ჩავეფალი მუშაობაში რომ ჭამა დამავიწყდა. მთელი დღე ყავაზე გადავატარე. პრინციპში, იმ მომენტში, ვერც ვგრძნობდი შიმშილს.

დღეს ჩემთან გამოდიოდა. დაღლილი ხარ არ გინდა წვალებაო, სადმე ავიღოთ საჭმელი და ისე გადავაგოროთ დღევანდელი დღეო. ბოლოს მაინც ჩემებურად შევთანხმდით: რამეს მოვამზადებდი სახლში (მიყვარს მისთვის საჭმლის მომზადება). გავიქეცი ჯი-თი-სი-ს პოპულში. გავავსე სავაჭრო კალათა პროდუქტებით. ლუდიც ვიყიდე 6 ბოთლი, მეთქი ესიამოვნება. ხუთი პარკი ძლივს მივათრიე მანქანამდე. ჩავდე მანქანაში და მერე ზევით ავირბინე, თავად სავაჭრო ცენტრში, მისი საათი მქონდა დატოვებული გასაკეთებლად და ის გამოვიტან. რა საშინელი ამინდი იყო, დავსველდი.

გზად გადავურეკე, მეთქი ჩემზე ადრე თუ მიხვედი ეზოში დამიცადე, მოხმარება მინდა სახლში რაღაცეების ასატანადთქო. გზად ვიფიქრე, მეთქი ზეთი ხომ არ მეყიდა ბარემ აფთიაქშითქო (თმა მაქვს საკვები, დავიწვი 🙂 ), ვურეკე, ვურეკე, მეთქი ვკითხო, ვასწრებ გავლას… სულ დაკავება ქონდა. შევეშვი. სახლში გავიქეცი პირდაპირ, მინდოდა ცოოოტათი მაინც მომესწრო რამის გამზადება, რომ დიდი ხანი არ დასჭირვებოდა მშიერს საჭმლის მოლოდინი. სულ დამავიწყდა დრო… დავიწყე სასწრაფოდ კარტოფილი… სტეიკი… გუშინდელი სადილიც შემოვდგი გასაცხელებლად (ვიცი, ქათამი არ უყვარს, მაგრამ მაინც გემრიელი ჩახოხბილი იყო) სალათა მივჭერი უცებ და ამასობაში სახლიც მივალაგე, იატაკები მოვრეცხე (რეის გადამკიდე, სუფთა სახლის დამლაგებელი გავხდი)… უკვე მესამე ნაჭერ სტეიკს ვწვავდი, კარტოფილი მეორედ შევაცხელე, ის კი არ ჩანდა. დავურეკე. სადღაც იყო, მანქანაში ვარო… (5 წლიანი ტყუილის აკადემია მაქვს დამთავრებული!!!).. გავატარე…

გავაწყე მაგიდა. დიდ თეფშზე ლამაზად მოვათავსე სტეიკის ნაჭრები, კარტოფილი და სალათი. დავუდე წითელი წიწაკაც (შევიძინე, სულ ითხოვს ხოლმე), მწვანე ცოცხალი წიწაკაც, ეს ისე, ყოველი შემთხვევისთვის, ის პური, რომელიც მას უყვარს… და კიდევ სხვა რამეები. დავჯექი და ვიჯექი ასე 30 წუთი! უზომოდ მშიერი მივჩერებოდი ჩემს გაწყობილ მაგიდას და მეტირებოდა!

მოვიდა. ნასვამი. ხმა ვერ გავეცი. რამდენი მოითხოვა ყურადღება იმდენი ვეჩხუბე. წავიდა. ვერც გაიგო რა მეტკინა და რა მეწყინა…

არც მე მესმის… რატო მწყინს, ან რატომ ველი საერთოდ ვინმესგან რაიმეს. მართლა მიკვირს. ისიც მიკვირს, რომ არ ვაღიარებ, რომ მარტო მინდა! მარტო! იმიტომ რომ უფრო ადვილია იყო ბედნიერი! შენი თავისგან მაინც იცი, რას მოელოდე.

მეზიზღება ეს დღე. მალე მინდა გათენდეს.

Everything But The Blond!

აი, როგორც სიგარეტზე მაქვს დანებებული თავი 100.000 ორშაბათს და ესე 10 ახალ წელს, ისე ვერ დავიცავი პირობა, რომ წელამდე სიმწრით მოთრეული კარგი ხარისხის თმა ერთწამიანი ახირებით არ უნდა გავაფუჭო!

პირველი შეურაცხყოფა საკუთარ თმას დაახლოებით 6 წლის წინ მივაყენე. ბათუმში ვიყავი. ერთი ბიჭი მიყვარდა, რომელმაც აღნიშნა, რომ კულულები უყვარს. მეორე დღეს ბათუმის N სალონში ვიჯექი და ძირში ვკლავდი ჩემს აბრეშუმივით თმას… ქიმიური, თუ ბირთვული კულულები კარგი იყო ბათუმი-თბილისის მატარებელში გაკეთებული ფოტოსესიისას… თბილისის ჰაერზე ეგრევე ძირიდან მცვიოდა… დავდიოდი და დალალებს ვყრიდი, რომლესაც ჩემი პრინცი არ გამოყოლია.. დავრჩი მერე, როდისღაც, უპრინცოდ და უთმოდ! დავიფიცე, ცხრა ხატი და ცხრა ანგელოზი დავიფიცე, რომ თმას აღარ გავაბითურებდი…

მერე ქერა ვიყავი… გამიძლო, გადარჩა… მაინც ვეტაკე და ისევ ქიმია გავიკეთე. ისევ დაღაფა სული ჩემმა თმამ… მას მერე რამდენი წელი გავიდა?? მგონი საკმაოდ ბევრი… ეს წლები, მხოლოდ ”სოლნცე ეფექტი”-თ ვირთობდი თავს, ოდნავ ახუნებს ბუნებრივ თმას.

რამოდენიმე საათის წინ, ძლივს გაზრდილი (ერთ სიგრძეზე თან, ეხუმრებით?) სრიალა თმა ფოლგაში გავახვიე. ზუსტად, სულ რაღაც, 6 საათი მიმდიანრეობდა თმის დაკონსერვები პროცესი (ხშირი, გრძელი და სქელიაო, დაიწუწუნა).

ჩანაფიქრში სარა ჯესიკა პარკერის ერთ-ერთი სურათიდან მითითებული ფერი იყო. უჰ, რა უნდაო მაგასო. 6 საათის მერე სარკეში რომ ჩავიხედე სახე მომეჯღანა.. ჭაღარასავით ვარ. ქერა კი არა თეთრი ვარ. თეთრი მელირება მაქვს. რა საშინელებაა. არადა თმა მუქი მაქვს და აი… არ დავასახელებ ეროვნებას, მაგრამ ქე რო იმათ უყვართ შეღებვა ისე ვარ მეც!

უჟას. ხვალ ტონიკის გადავლებას ვაპირებ. თუ არ მიშველა, თავს ვიკლავ :D, თუ მიშველა და სასურველი ფერი მივიღე, შემდეგ პოსტს დავუთმობ საგანმანათლებლო თხრობას იმის შესახებ, თუ როგორ მივიღოთ სასურველი ფერის თმა, ან რამე მსგავსი…

საუბრები მორალთან

სამშაბათი. არც ორშაბათია, რომ მძიმე დღე დაარქვა, არც პარასკევი, რომ გაგიხარდეს…. რაღაც უდღეური დღეა, თუ არ ჩავთვლით იმას, რომ ამ დღეს მე მოვევლინე საქართველოს და სწორედ ამ დღეს გადავწყვიტე, მოქალაქეობრივი შეგნება ამემაღლებინა, ვინმე ბეენვეს პატრონისათვის.

მთელი დღე ფოსტის ცხენივით დავქროდი ჩემი მანქანით (რომელიც მერსედესიც კი აღარ არის) მცხეთასა და სათაო ოფისს შორის (სათაო ოფისი თბილისშია, კრწანისში). სათაო ოფისში შესასვლელად ლოდინი მომიწია. ჭიშკარს რომ მივუახლოვდი, ჩვეულად, ფანჯრის ჩამოუწევად, ამაყად მივაკარი შუშას ჩემი გაღიმებულსურათიანი საშვი და არ შემიშვეს.. საგანგებო მდგომარეობააო. (მოგვიანებით გავიგე, რომ პატარა, უმწიკვლო მოხანძრო ელემენტი გაჩენილა ეზოში, რომელსაც კაცი მიფსმითაც ჩააქრობდა). მანამ, სანამ სახანძრო მანქანების კოლონები გადარეულები ეკვეტებოდნენ რეზიდენციის ვიწრო შესასვლელში, მე და ჩემი თანამშრომელი მარადმწვანე ზვიადისტთა თავყრილობის წევრებს ვაკვირდებოდით და ვერთობოდით (ტიპებს არ ბეზრდებათ, უკვე მერამდენე წელია, ედიკას რეზიდენციის წინ კონცერტების მოწყობა).

როდისღაც შევედი და გამოვედი ოფისიდან. მერე ბანკი, მერე საცობები, მერე მორე ბანკი, მერე მცხეთა, კომპიუტერი, ფორუმი1, ფორუმი 2, შეკვეთა გეპზე, დავხურე ნოუთბუქი და გამოვეშურე ისევ თბილისისაკენ, სახლში.

შემოვდივარ ეზოში და ვიღაც განუვითარებელს, ასევე განუვითარებლად ჰყავს დაყენებული (უფრო სწორი იქნებოდა – დაგდებული) მანქანა ეზოში და ჩემს ადგილას ვერ ვაყენებ. წარბშეუხრელად უკან ამოვუყენე მანქანა და ჩემს საქარე მინაზე დავტოვე ვრცელი დიდაქტიკური წერილი, იმის შესახებ, რომ მე 8 საათამდე სახლიდან არ გავალ ქვეყანა რომ დაიქცეს და მას ჩემი დალოდება მოუწევს. ვიმედოვნებდი, რომ მეორედ, სანამ ისევ მიაგდებდა თავის გადაღებილ მანქანას, ერთს კარგად დაფიქრდებოდა იმაზე, თუ სად და როგორ აყენებს…

ამოვედი სახლში ამაყი. კომპიუტერი. ფორუმი 1, ფორუმი 2, ვახშამი, ინტერნეტი, ონლაინ მაღაზიები, ფორუმი… და თან..

–  უკვე რვა დაიწყო, წავიდე?

– შენ მაგ კითხვას რა უფლებით ბედავ?? 300 ლარი იმისთვის გადაიხადე, რომ საღამო კომპიუტერთან გაატარო?

– არადა კოტეც არ მოდის, იმას კრიტიკული დღეები აქვს.. მარტო რა ივარჯიშებს. ეგებ მხოლოდ ბასეინში ჩავიდე?

– მერე შენც დაგეწყება კრიტიკული დღეები და გამართლებულად გააცდენ სამ დღეს. ხომ ხედავ, ფორუმზე არაფერი საინტერესო არ წერია, ყველა თემა, სადაც დაპოსტე, მკვდარია. უკვე მერამდენედ განაახლე გვერდი? არავის აინტერესებს. წადი, სარბენ ბილიკზე ხომ გახსოვს რა სწრაფად გადის დრო 🙂  თან კვირის ბოლოს სასწორზე უნდა შედგე, შენი თავის არ გიტყდება?

– აუ… რვა საათია უკვე. ნუ კაი ჯანდაბას… (შევდივარ საჭირო ოთახში)

– არა, ისე მოდი დავისვენებ დღეს. ყოველდღე ვარჯიში და ბასეინი რა უბედურებაა, გული დამეტვირთება და მალე მოვკვდები! სახლში დავრჩები და ფორუმზე დავპოსტავ.

– ფორუმზე უკვე ათასჯერ განაახლე გვერდი შენთვის საინტერესო თემებში. არავინ პოსტავს! არ მოგბეზრდა ამ იდიოტურ ყუთში ყურება?

თან ვფიქრობ, თან ჩანთა ჩავალაგე… მეზობელს უშნოდ დაუყენებია მანქანა…

– ტიოტია გალია, გაიოზ დომა? მაშინა მეშაეტ..

– ოი, ნანაჩკა, ევო ნეტუ (პირვლად ცხოვრებაში, გაიოზი სახლში არ დამხვდა). ონ ბილიარდ იგრათ პაშოლ ს დრუზიამი.. ნო. . . პო მოემუ კლუჩი ასტავილ…

– სპასიბო, ნე ხოჩუ, ზაბილა კაკ ვადით მეხანიკუ… ოი, დენგი ნა ინტერნეტ დაიტე…

ვიღებ ოც ლარს და ტაშფანდურით ამოვრბივარ კიბეზე….

მორალმა ბოლოჯერ დაიწუწუნა: ”4 წელი მექანიკა ატარე, შე ნამუსგარეცხილო შენა” … და იმეგაცრუებულმა, ჩუმად განაგრძო დასაკლები კილოების თვლა…

პ.ს. ბეემვეს უკან დგას ჩემი მანქანა, ჩემი მანქანის უკან დგას გაიოზის მანქანა, რომელიც ბილიარდს თამაშობს.

ასე გავთხარე ორი ორმო, რომელთაგან ერთში, დიიიიდი სიამოვნებით ვისკუპე!

11.500$-ად გაყიდული ოცნება

ერთი წლის წინ, ცოტა მეტიც, ალბათ, ჩემი შავი, სპორტული გოლფ IV გავყიდე. გადაწყვეტილი მქონდა, ფეხით სიარული მესწავლა თავიდან და ცოტა ფული მომეგროვებინა. ისე კი, გულის სიღრმეში, არასროს შემიწყვეტია ”გასრიალებულ” მერსედესზე ფიქრი. უბრალოდ, სულ უბრალოდ, გასართობად და თავის მოსატყუებლად, ყველა მესინჯერსა თუ ვებგვერდზე, სადაც კი შესაძლებლობა მქონდა, მეწერა: Oh, Lord, won’t you buy me Mercedes Benz! მგონი ერთი თვეც არ იყო გასული, ჩემი სანუკვარი ოცნების მანქნა რომ შევიძინე.

მას შემდეგ წელიწადზე მეტი გავიდა. ახლა კომპიუტერთან ვზივარ, ვათვალიერებ ჩემი ოცნების მერსედესის სურათებს და ნახევარლიტრიან ცრემლებს ვყლაპავ. 11.500$-ად გავყიდე ჩემი ოცნება. ვერც კი წარმოვიდგენდი, ასე თუ მეტკინებოდა მასთან განშორება. არადა, არასდროს ვყოფილვარ ”ჟეშტზე” დამოკიდებული, მაგრამ ის ძალიან შემყვარებია.  .  .

ახლა ვცდილობ პოზიტივი ვიპოვო…  ასე თუ ისე მყავს გადაადგილების საშუალება: mazda protege 5, 2003 წლის, ბანკში მაქვს 5.500$-ით ნაკლები ვალი და ისევ მაქვს ოცნება…

Oh, Lord, Won’t You Buy Me (another) Mercedes Benz…….

ჩემი მოქალაქეობრივი დილემა

საუკუნეა აქ აღარ შემომიხედავს. ამ წამს ემოციურად გადატვირთული ვარ და ვიფიქრე, აქ დავიცლებითქო.

ზოგადად, ყოველთვის პოლიტიკურად აქტიურ მოქალაქედ ვითვლებოდი, ანუ, ადამიანად, რომელსაც მიაჩნია, რომ აუცილებლად უნდა გააჩნდეს საკუთარი დამოკიდებულება და აზრი ქვეყანაში მიმდინარე მოვლენებთან დაკავშირებით, რათა საჭირო შემთხვევაში სწორი, ქვეყნისათვის და მისთვის საკეთილდღეო გადაწყვეტილების მიღება შესძლოს.

ამ ბოლო დროს, ნელ-ნელა, ზედმეტად ინერტული ვხდები. საერთოდ აღარ შემიძლია რუსთავი ორის, ან საერთოდ საინფორმაციოების ყურება. შედარებით ობიექტურად მოვლენები შუქდება აქუვიზიასა და მაესტროზე, მაგრამ მათაც ისეთი მინუსები აქვთ, რის გამოც, აღარც ამ საინფორმაციოებისათვის შემიძლია თვალყურის დევნება.

რუსთავი 2 ეს არის ტელეარხი, რომლის საინფორმაციო გადაცემებმა, ჩემს თვალში, მატყუარის სტატუსი დაიმსახურა. რუსთავი ორის საინფორმაციო გადაცემაში გაჟღერებულ სიახლეებს აუცილებლად სჭირდება შემდეგი გადამოწმება, რათა დადასტურდეს მისი სანდოობა, შესაბამისად, ჩემთვის უკვე აზრი დაკარგა მაგ წყარომ. (დაახლოებით იგივე ჩარჩოებში ჯდება იმედი და საზოგადოებრივი ტელევიზია).

აქუვიზია: იმისა არ იყოს, მის საქართველოს შესარჩევ კონკურსზე ყველა მონაწილე რაღაცით, განსაკუთრებით კი ცხვირით რომ წააგავს ხოლმე კიწმარიშვილის ცოლს, აი ასევე ამ ტელეარხზე, ყველა აქუბარდიას როგორ დაემსგავსა უსიცოცხლობაში… მათ საინფორმაციოს მართლა ვეღარ ვუყურებ, ვინაიდან, იმდენად მკვდარი წამყვანები ჰყავთ, რომ ვატყობ, მეც პულსი მინელდება ხოლმე მათი ცქერისას…

მაესტროს უკომენტაროდ: აქ, ბუნებრივია, შეუძლებელია გადიოდეს ტყუილი, ვინაიდან ყველანაირი ინტერპრეტაციის გარეშე გადის სიუჟეტები, მშრალი ფაქტები, მაგრამ იმდენად პროპაგანდისტული გახდა ეს ტელევიზია, რომ არც მისი ყურება აღარ შემიძლია… არა, ამ ტელევიზიისაც მესმის, არსებული ვითარებიდან გამომდინარე, რადიკალურად სახელისუფლებო ტელევიზიებს ნეიტრალური ტელევიზია ვერ გამოასწორებს, აუცილებლად, ლოგიკურია, რომ ასე უკიდეგანოდ ოპოზიციური ტელევიზია უნდა იყოს, რომ გარკვულად დაბალანსდეს საინფორმაციო გარემო… ალბათ, მაგრამ მე? რიგით მოქალაქეს რომ უკვე აღარ შემიძლია ამ ყოველივეს ატანა, რა ვქნა??

საქართველოს “პრეზიდენტზე” ძალიან დიდი ხანია ავიცრუე გული, თუმცა მის გადადგომაზე არ მიფიქრია მაინც და მაინც.. მაგრამ ომის შემდგომ ძალიან შეიცვალა ჩემი დამოკიდებულება. განსაკუთრებით მას შემდეგ, რაც სამსახურეობრივი მოვალეობის შესრულებისას ძალაინ ხშირად მიწევს დევნილებთან ურთიერთობა. ხალხთან, რომელთა შესახებაც აღარავინ იხსენებს, რომელთა შესახებაც ინფორმაციის გაშვება სატელევიზიო მასმედიის საშვალებით ცენზურის ქვეშ მოხვდა, ხალხს, რომელიც, ამ ეტაპზე, არც ოპოზიციის გეგმებში შედის.. ყოველი მათთან შეხვედრა და კიდევ ერთხელ შეხება იმ ყოფასთან, რომელშიც ისინი არიან, მეტად მაზიზღებს, აი მართლა მაძაგებს საკუთარი ქვეყნის ბელადს. თუმცა, დილემა არ მექნებოდა, აქ რომ მთავრდებოდეს მთელი ეს გასაჭირი.

კარგი.. ვერ ვიტან პრეზიდენტს, იმიტომ კი არა, რომ მასაჟი გაიკეთა, ან სადღაც ისევ უსირცხვილოდ ამოიყორა მუცელი, მე მას ვერ ვიტან, ვინაიდან ის ჩემს ქვეყანას, რომელიც ძალიან, ძალიან მიყვარს ჩემებურად, უსირცხვილოდ ვნებს. ამ მხრივ, ყველაფერი გასაგებია ჩემთან დაკავშირებით, მე მისი მოწინააღმდეგე ვარ, რაც ბევრის თვალში, ავტომატურად მიმაკერებს ოპოზიციას, კერძოდ გრეჩიხობას (რატომღაც, სააკაშვილის მომხრეებს ყველა ოპოზიციურად განწყობილის გრეჩიხის მოტრფიალედ მონათვლა სჩვევია). არადა ოპოზიციაც მძულს უკვე, მძულს არა იმიტომ რომ კარავი ან საკანი დადგეს სადმე და ხის ძირას მოისაქმეს, ვინმეს ფანჯრის ქვეშ, არამეტ იმიტომ, რომ თავიანთი დაბალი დონითა და დაუგეგმავი, ქაოტური მოქმედებებით, არანაკლებ ვნებენ ჩემს ქვეყანას, რომელიც, კიდევ გავმეორდები, ძალიან, ძალიან მიყვარს ჩემებურად.

ჩემი დილემა მდგომარეობს შემდეგში: რომელი მხარე უნდა ავირჩიო? ვიცი, რომ უნდა ავირჩიო, თან აუცილებლად. ყველაზე მავნე, მოქალაქეობრივი ვალის თვალსაზრისით, არის ახლა ერთობ მოდური “ნეიტრალურობა”, ამას მე მოქალაქეობრივ გულგრილობას ვეძახი. არ მინდა რომ გავხდე გულგრილი… ეს ჩემის აზრით, პირველი ნაბიჯია საკუთარი ქვეყნის გულისცემისაგან დაშორებისა, ამავე დროს მინდა სწორი პოზიცია მეჭიროს, ყოველშემთხვევაში, პოზიცია, რომელიც ჩემის აზრით იქნება სწორი. ამ ეტაპზე კი, ვერსად ვიპოვე ჭეშმარიტება, რომ თავი შევაფარო მას. არადა, ხვალ ისევ წავალ შეხვედრაზე და ისევ ასეთი სასოწარკვეთა შემიპყრობს..

აღარ ვიცი, რა ვქნა, არ მინდა ვიყო გულგრილი, მინდა მწამდეს და არა ბრმად.. ნული მაქვს შანსები, ჰო?

Oh Lord! Won’t you buy me….

ე.ი. რაშია საქმე.  ჯენის ჯოპლინის სიმღერას ძალიან მაგიური ზემოქმედება აქვს… რაც გავიგე საჭის დანიშნულება და პირვლად დავინახე მერსედესის კუპე თბილისის ქუჩებში, მას შემდეგ ვოცნებობდი ამ მანქანაზე. ძილის წინ ვფიქრობდი, წარმოვიდგენდი ჩემს თავს ამ მანქანაში, იმ მომენტში, როცა მანქანას აჩერებ, კარს აღებ და ფეხი უნდა გადმოდგა… აქ ჩემი ოცნებისეული კადრი ნელდებოდა და უკეთ აფიქსირებდა გარუჯულ ფეხზე რაიმე ძალიან ”ტაკოი” მაღალქუსლიან ფეხსაცმელსაც. დარწმუნებული ვიყავი, რომ თუ მაგ მანქანა მეყოლებოდა მსოფლიოს დავიპყრობდი.

ერთი წლის წინ, როცა საბოლოოდ გამაძრო სული კრედიტების გადახდამ და გადავწყვიტე, რომ მეც, დანარჩენი მოკვდავებივით, შემეძლო საზოგადოებრივი ტრანსპორტით სარგებლობა, ან ტაქსით, გავყიდე ჩემი Golf IV GTI და დავფარე საბანკო კრედიტები… უმანქანობის ცხოვრებისეულ ეტაპზე გამიათმაგდა ოცნებები მერსედესზე. თუ სადმე რამე სტატუსის დაყენება შეიძლებოდა ყველგან დავიყენე Oh Lord, won’t you buy me a mercedes-benz…. მხოლოდ მაგ სიმღერას ვუსმენდი და ჩემს ოცნებებს კიდევ უფრო საინტერესო დეტალებს ვამატებდი, როგორიცაა შენელებული კადრი, როდესაც წითელზე ხმაურიანად ამუხრუჭებ და გვერდით მანქანაში ვინმე ძალიან სიმატიჩნი ტიპს სათვალეების მიღმა თვალებს გადაუციცინებ…

აღარ მახსოვს ზუსტად როდის, მაგრამ ბრეინ სორსში ვიყავი გასაუბრებაზე (www.brain-source.ge ეძებს კადრებს მაღალი პოზიციებისათვის ძირითადად მსხვილი კომპანიებისათვის). საკმაოდ დავუმეგობრდი იქაურ ”მუშაკებს” და ასე, სანამ ეფესის წარმომადგენელთან შევიდოდი გასაუბრებაზე მათთან ჭორაობით ვირთობდი თავს. უცებ ერთი კითხულობს:

– აუ ვინმეს მანქანის ყიდვა ხომ არ გინდათ მაგარ ფასად?

– რა მანქანის? (ინსტინქტურად ვიკითხე, მიუხედავად იმისა, რომ მკაცრად ამოღებული მქონდა გეგმებიდან ბანკთან მევალის ურთიერთობების განახლება)

– მერსედესის კუპე, აი ის, ზევით რომ გამჭვირვალე ჭერი აქვს.

მე თვალები ვჭყიტე, სულ დამავიწყდა ჩემი ფიცი მტკიცი, ჩამოვართვი ყველა საკონტაქტო დეტალი იმ გოგოსი, ვინც ყიდიდა და ერთ კვირაში ჩემი ოცნების მანქნაზე ვიჯექი…

მადლობა ჯენისს…

ჰოდა, ახლა….

Oh, Lord… won’t you buy me TOSHIBA notebook????